आँखाभरि सपना बोकेर आएका थिए,
भोलिको गीतसँगै मुटु धड्काइरहेका थिए।
जेन–जी साहसका साथ अघि बढे,
बालबालिकाले निर्दोष हाँसो छरे,
नागरिकहरूले आशा बोके,
सुरक्षाकर्मीहरूले कर्तव्यको भार सम्हाले।
तर सडक राताम्य भयो,
स्वरहरू धूवाँमा हराए,
मुस्कान निर्दयी नियतिले खोस्यो।
कति क्रूर छ यो संसार—
निर्दोष जीवनलाई मौन बनाउने,
ताराहरू चम्किनुअघि नै निभाउने।
तर सम्झ !
उनीहरू हराएका छैनन्—
स्मृतिमा कुँदिएका छन्,
प्रार्थनामा उठेका छन्,
न्यायको आवाजको पर्खाइमा छन्।
उनीहरूलाई मुटुमा सजाऔँ—
करुणाको दियो बनाएर,
साहसको स्वर बनाएर,
अनन्त सम्झनामा बसाएर।
शान्तिमा सुत, वीर आत्माहरू !
तिमीहरूको भोलि हामीभित्र जिउँदै रहने छ।